Matematyka, co z głowy nie umyka — warcaby na nowo

W pierw­szym pół­ro­czu ucznio­wie kla­sy I uczęsz­cza­li na zaję­cia dodat­ko­we „Mate­ma­ty­ka, co z gło­wy nie umy­ka — war­ca­by na nowo”, pro­wa­dzo­ne przez wycho­waw­czy­nię Elwi­rę Szew­czyk w ramach inno­wa­cji peda­go­gicz­nych.

Pod­czas zajęć wszy­scy pozna­li histo­rię powsta­nia gry w war­ca­by, następ­nie nauczy­ciel zapo­znał dzie­ci z zasa­da­mi tej gry. Kolej­nym kro­kiem było wyko­na­nie przez uczniów swo­ich plansz do gry, wyko­ny­wa­nie pion­ków z mate­ria­łów wtór­nych takich jak: nakręt­ki, kap­sle itp. Dzie­ci ozda­bia­ły je według wła­sne­go pomy­słu. W celu utrwa­le­nia doda­wa­nia i odej­mo­wa­nia w zakre­sie 20 oraz roz­wią­zy­wa­nia zadań, nauczy­ciel zmie­nił zasa­dy gry: na kolej­nych zaję­ciach wpro­wa­dzał do gry dzia­ła­nia, któ­re ucznio­wie musie­li pra­wi­dło­wo roz­wią­zać, by posu­nąć się dalej. Dzie­ciom bar­dzo podo­ba­ła się ta zmia­na, chęt­nie roz­wią­zy­wa­ły dzia­ła­nia, mimo że mate­riał cza­sa­mi wykra­czał poza pro­gram prze­zna­czo­ny na ten etap kształ­ce­nia. Mia­ły więc moż­li­wość dosko­na­le­nia doda­wa­nia i odej­mo­wa­nia w zakre­sie 10, ale też poczy­ni­ły postę­py i uczy­ły się roz­wią­zy­wać dzia­ła­nia w zakre­sie dru­giej dzie­siąt­ki. Pod­czas zajęć ucznio­wie rywa­li­zo­wa­li ze sobą, a naj­lep­szy grał z nauczy­cie­lem. Zwień­cze­niem zma­gań było popo­łu­dnio­we spo­tka­nie, na któ­rym dru­ży­ny stwo­rzy­li uczeń z rodzi­cem. Zaba­wa była przed­nia, dosko­na­le bawi­ły się zarów­no dzie­ci jak i ich rodzi­ce, któ­rzy przy­po­mnie­li sobie w ten spo­sób swo­je szkol­ne lata.

Ucznio­wie bar­dzo chęt­nie uczęsz­cza­li na te zaję­cia. Gra­li i poko­ny­wa­li prze­szko­dy z dużym zaan­ga­żo­wa­niem. Każ­dy chciał wygrać. W domu zachę­ca­li rodzi­ców do gry, żeby poćwi­czyć i w ten spo­sób popra­wić wyni­ki.